مقایسه اوبونتو و دبیان: کدام توزیع لینوکس برای شما بهتر است؟

مقدمه:

مقایسه اوبونتو و دبیان یکی از موضوعات کلیدی در انتخاب توزیع مناسب لینوکس برای سرور، دسکتاپ و محیط‌های DevOps محسوب می‌شود. این دو توزیع نه‌تنها در رده‌بندی‌های جهانی محبوب هستند، بلکه پایه بسیاری از پروژه‌های متن‌باز، سرویس‌های ابری و پلتفرم‌های سازمانی به شمار می‌روند. از یک سو دبیان به عنوان توزیعی با ثبات بالا و چرخه انتشار محافظه‌کارانه شناخته می‌شود و از سوی دیگر اوبونتو با ارائه بسته‌های به‌روزتر و پشتیبانی رسمی، انتخاب منطقی بسیاری از تیم‌های توسعه و زیرساخت است.

لینوکس و نقش توزیع‌ها

لینوکس در اصل هسته (Kernel) سیستم‌عامل است و آنچه کاربران تجربه می‌کنند، حاصل یک توزیع شامل مجموعه‌ای از ابزارهای سیستم، مدیریت پکیج، مخازن نرم‌افزاری، تنظیمات پیش‌فرض و گاهی محیط‌های دسکتاپ است. به همین دلیل انتخاب توزیع، تجربه کاربری، سطح امنیت، سازگاری سخت‌افزاری و حتی مدل مدیریتی یک سیستم را تعیین می‌کند. تفاوت میان توزیع‌ها نتیجه فلسفه طراحی، مدل توسعه، و استراتژی انتشار آنها است؛ و در این میان، خانواده Debian یکی از ستون‌های اصلی اکوسیستم لینوکس به شمار می‌رود.

چرا مقایسه این دو توزیع اهمیت دارد؟

اوبونتو مستقیماً بر پایه دبیان توسعه یافته است، اما تفاوت‌های جدی در استانداردهای انتشار، سیاست‌های امنیتی، انتخاب نسخه‌های بسته‌ها و سطح پشتیبانی ارائه می‌کند. بسیاری از انتخاب‌های فنی در سازمان‌ها، مانند اجرای دیتابیس‌های حیاتی روی Debian Stable یا توسعه سرویس‌های مبتنی بر Docker و Kubernetes روی Ubuntu LTS، به همین تفاوت‌ها وابسته است. بنابراین مقایسه اوبونتو و دبیان کمک می‌کند مشخص شود کدام توزیع برای نیازهای مشخص، از زیرساخت سرور تا ورک‌استیشن توسعه‌دهنده، مناسب‌تر است.

معرفی اوبونتو و دبیان

برای درک بهتر مقایسه اوبونتو و دبیان لازم است ابتدا ماهیت هر توزیع، فلسفه طراحی و چرخه توسعه آنها را بشناسیم. هرچند اوبونتو بر پایه دبیان ایجاد شده است، اما تفاوت‌ در اهداف پروژه، مدیریت انتشار و مدل پشتیبانی باعث شده این دو توزیع مسیرهای متفاوتی را در اکوسیستم لینوکس دنبال کنند.

2.1 دبیان چیست؟

Debian یکی از قدیمی‌ترین و تأثیرگذارترین توزیع‌های لینوکس است که در سال ۱۹۹۳ آغاز شد و امروز به عنوان یک پروژه کاملاً جامعه‌محور (Community-driven) شناخته می‌شود. در مقایسه اوبونتو و دبیان، معمولاً از دبیان به عنوان توزیع مرجع، پایدار و استاندارد لینوکس یاد می‌شود.

فلسفه پایداری و آزادی نرم‌افزار

دبیان بر دو اصل کلیدی بنا شده است:

• پایداری (Stability): سیاست دبیان این است که نسخه‌های پایدار تنها پس از تست‌های طولانی و عمیق منتشر شوند. این رویکرد باعث شده دبیان انتخاب منطقی برای سرورها، زیرساخت‌های حساس، دیتابیس‌ها و سیستم‌هایی باشد که خرابی در آنها هزینه بالایی دارد.

• آزادی نرم‌افزار (Free Software): منشور دبیان (Debian Social Contract) تأکید دارد که این توزیع باید آزاد، باز و مستقل از منافع تجاری باقی بماند. به همین دلیل بسیاری از تصمیم‌های فنی در دبیان، بر اساس اصول آزادی نرم‌افزار و استانداردهای متن‌باز اتخاذ می‌شود.

چرخه انتشار (Stable، Testing، Unstable)

یکی از موارد مهم در مقایسه اوبونتو و دبیان ساختار انتشار نسخه‌هاست:

• Unstable (Sid)
  جدیدترین نسخه‌ بسته‌ها و ویژگی‌ها در شاخه Unstable ارائه می‌شود. این شاخه مناسب توسعه‌دهندگان و مشارکت‌کنندگان هسته پروژه است.

• Testing
  پس از گذر از مرحله اولیه، بسته‌ها وارد Testing می‌شوند. این شاخه نسبتاً پایدار است و معمولاً پیش‌نمایش نسخه Stable آینده محسوب می‌شود.

• Stable
  نسخه Stable تنها پس از تست‌های طولانی و برطرف شدن باگ‌ها منتشر می‌شود. در سناریوهای تولید، دبیان Stable به‌دلیل ثبات و اطمینان، گزینه اصلی است.

این ساختار سه‌لایه‌ای باعث شده دبیان بدون وابستگی به فشارهای تجاری، یک چرخه انتشار منطقی و محافظه‌کارانه داشته باشد.

جامعه‌محور در برابر سازمان‌محور

مدیریت دبیان توسط یک جامعه جهانی از توسعه‌دهندگان داوطلب انجام می‌شود. هیچ شرکت خصوصی مالک دبیان نیست و تصمیم‌ها توسط رأی‌گیری و ساختارهای داخلی پروژه اتخاذ می‌شود. در مقایسه اوبونتو و دبیان، این نقطه تفاوت اصلی است:

• دبیان: Community-driven

• اوبونتو: Company-driven (Canonical)

این موضوع بر سیاست انتشار، اولویت‌ها، ابزارهای سیستم و پشتیبانی رسمی تأثیر مستقیم دارد.

2.2 اوبونتو چیست؟

Ubuntu در سال ۲۰۰۴ به عنوان یک انشعاب (Fork) از دبیان ایجاد شد و هدف آن ساده‌سازی تجربه کاربری و ارائه سیستم‌عاملی بود که نصب و کار با آن حتی برای افراد تازه‌کار نیز امکان‌پذیر باشد. در بسیاری از تحلیل‌ها و مقایسه اوبونتو و دبیان، اوبونتو به عنوان نسخه کاربرپسندتر خانواده Debian شناخته می‌شود.

منشأ گرفته از دبیان

اوبونتو از مخازن دبیان گرفته شده و سپس با اصلاحات مخصوص خود منتشر می‌شود. این یعنی:

• ساختار بسته‌ها بر اساس Debian است.

• فرمت مدیریت بسته‌ها همان deb + APT است.

• اما انتخاب نسخه بسته‌ها، پیکربندی‌ها و روش انتشار، توسط تیم اوبونتو صورت می‌گیرد.

اوبونتو عملاً میان دبیان Testing و Stable قرار دارد: بسته‌ها نسبت به دبیان Stable جدیدتر هستند، اما از Testing پایدارترند.

نقش Canonical و مدل پشتیبانی

نقطه تمایز اوبونتو وجود شرکت Canonical است.
این شرکت:

• انتشار نسخه‌ها را مدیریت می‌کند.

• پشتیبانی تجاری ارائه می‌دهد (Enterprise Support).

• قابلیت‌هایی مانند Kernel Livepatch، Landscape و Extended Security Maintenance را فراهم می‌کند.

• برای سازمان‌ها و دیتاسنترها SLA مشخص ارائه می‌دهد.

در مقایسه اوبونتو و دبیان، این بخش بسیار مهم است:
اگر سازمان به پشتیبانی رسمی، قراردادهای امنیتی و تعهد بلندمدت نیاز دارد، اوبونتو LTS معمولاً انتخاب بهتر است.

نسخه‌ها (LTS vs Regular Releases)

اوبونتو دو نوع نسخه منتشر می‌کند:

• LTS (Long Term Support)
  هر دو سال یک‌بار، پشتیبانی ۵ ساله (و تا ۱۰ سال برای نسخه پولی)

• Regular Releases
  هر ۶ ماه یک‌بار، با پشتیبانی ۹ ماهه

فلسفه این مدل این است که کاربران بتوانند بین پایداری بلندمدت (LTS) و دریافت سریع ویژگی‌های جدید (Regular) انتخاب کنند. به همین دلیل در مقایسه اوبونتو و دبیان، اوبونتو به‌روزرسانی‌های سریع‌تری ارائه می‌دهد و برای تیم‌های توسعه محصول، DevOps و محیط‌های تست جذاب‌تر است.

تمرکز بر تجربه کاربری و سادگی

Oubuntu در طراحی رابط و تجربه کاربری (UX) بسیار فعال بوده است:

• نصب ساده و اتوماتیک درایورها

• تجربه دسکتاپ بهینه‌شده (GNOME)

• پشتیبانی سریع‌تر از سخت‌افزارهای جدید

• مستندات رسمی و آموزش‌های جامع

به همین دلیل بسیاری از کاربران تازه‌کار اولین تجربه لینوکسی خود را با Ubuntu آغاز می‌کنند، و بسیاری از شرکت‌ها محیط توسعه داخلی را بر پایه اوبونتو می‌سازند تا تیم‌ها به ابزارهای به‌روز دسترسی سریع داشته باشند.

2.3 معیارهای مقایسه

در هر تحلیل معتبر بر پایه مقایسه اوبونتو و دبیان، لازم است مجموعه‌ای از معیارهای فنی و کاربردی مشخص شود تا نتیجه‌گیری صرفاً مبتنی بر سلیقه یا تجربه شخصی نباشد. در این راهنما، معیارها بر اساس نیازهای واقعی کاربران سرور، توسعه‌دهندگان و سازمان‌ها تعریف شده است. این معیارها در بخش‌های بعدی به‌طور مستقل برای هر دو توزیع بررسی می‌شوند.

 1)ثبات و پایداری

Stability مهم‌ترین عامل در انتخاب یک توزیع برای سرورهای حساس، دیتابیس‌ها، زیرساخت‌های Cloud و سیستم‌هایی است که خرابی در آنها هزینه‌بر است. در مقایسه اوبونتو و دبیان معمولاً دبیان با چرخه انتشار محافظه‌کارانه و آزمایش‌های طولانی‌مدت روی بسته‌ها به‌عنوان توزیع پایدارتر شناخته می‌شود. در مقابل، اوبونتو با نسخه‌های LTS و مدیریت پشتیبانی هدفمند، ترکیبی از پایداری و به‌روزرسانی سریع‌تر ارائه می‌کند.

2)عملکرد و بهینه‌سازی

Performance شامل کارایی هسته، مصرف منابع، سرعت بوت، عملکرد سیستم‌فایل، و بهینه‌سازی در سطح سرویس‌هاست. در مقایسه اوبونتو و دبیان، عملکرد به نسخه هسته (Kernel Version)، تنظیمات پیش‌فرض و نوع بسته‌های سیستم بستگی دارد. معمولاً دبیان با تنظیمات حداقلی و بدون سرویس‌های اضافه سبک‌تر است، در حالی که اوبونتو به‌دلیل تمرکز روی تجربه کاربری، سرویس‌های بیشتری را فعال می‌کند.

3) امنیت

Security شامل واکنش به آسیب‌پذیری‌ها، سرعت انتشار وصله‌ها و ابزارهای امنیتی است.
در مقایسه اوبونتو و دبیان:

• دبیان تیم امنیت اختصاصی دارد که با تمرکز بر نسخه‌های Stable وصله‌های تست‌شده ارائه می‌کند.

• اوبونتو علاوه بر تیم امنیت، قابلیت‌هایی مانند Canonical Livepatch، ESM و Landscape برای مدیریت امنیت سازمانی ارائه می‌دهد.

4) مخازن و بسته‌ها

Repository و Package Management یکی از بنیادی‌ترین نقاط اختلاف در مقایسه اوبونتو و دبیان است:

• دبیان تعداد بسته‌های بسیار بالایی دارد و به آزادی نرم‌افزار پایبند است.

• اوبونتو از مخازن دبیان استفاده می‌کند اما با PPA و Snap امکان ارائه نسخه‌های جدیدتر و نرم‌افزارهای اختصاصی را فراهم کرده است.

این معیار تعیین می‌کند یک توسعه‌دهنده یا تیم DevOps چقدر سریع می‌تواند به نسخه‌های جدید ابزارهای مورد نیاز دسترسی داشته باشد.

5) پشتیبانی سخت‌افزاری و درایورها

Hardware Compatibility از مهم‌ترین دغدغه‌ها در سرورهای نسل جدید (NVMe, GPU, ARM, Cloud Platforms) و دسکتاپ‌هاست.
در مقایسه اوبونتو و دبیان:

• دبیان از درایورهای آزاد استفاده می‌کند و در برخی موارد نصب درایورهای جدید نیازمند کار دستی است.

• اوبونتو درایورهای اختصاصی (NVIDIA, AMD) را به‌صورت ساده از طریق Additional Drivers ارائه می‌کند و عموماً با سخت‌افزارهای جدیدتر سازگارتر است.

6) مدیریت پکیج‌ها (APT)

هر دو توزیع از APT استفاده می‌کنند، اما رویکرد آنها در پیکربندی، Backport و نگهداری بسته‌ها متفاوت است.
در مقایسه اوبونتو و دبیان:

• دبیان روی نسخه‌های به‌خوبی تست‌شده تمرکز دارد.

• اوبونتو با PPA و Snap، توسعه و استقرار نسخه‌های جدید نرم‌افزار را سریع‌تر می‌کند.

7) انتشار نسخه‌ها (Release Cycle)

Release Cycle تعیین می‌کند چند وقت یک‌بار توزیع به‌روزرسانی شود و چه مقدار ریسک در به‌روزرسانی‌ها وجود دارد:

• دبیان: Stable با چرخه چندساله، Testing به‌صورت پیوسته

• اوبونتو: LTS دو ساله با ۵ سال پشتیبانی، Regular Releases هر ۶ ماه

در مقایسه اوبونتو و دبیان این معیار تعیین‌کننده است که برای یک سازمان، به‌روزرسانی‌های آهسته و پایدار بهتر است یا دسترسی سریع به فناوری‌های جدید.

8) تجربه کاربری، UI/UX

این معیار بیشتر برای دسکتاپ و کاربران عمومی اهمیت دارد:

• دبیان تجربه خام‌تر و نزدیک‌تر به فلسفه لینوکس ارائه می‌دهد.

• اوبونتو با GNOME، ابزارهای گرافیکی، درایورهای اتوماتیک و نصب آسان‌تر تجربه‌ای ساده‌تر دارد.

در نتیجه در مقایسه اوبونتو و دبیان، اوبونتو برای کاربرانی که تازه وارد لینوکس می‌شوند مناسب‌تر است.

9) کاربری در دیتاسنتر و Cloud

در محیط‌های Virtualization و Cloud مانند AWS، GCP و OpenStack، انتخاب توزیع به Image رسمی، به‌روزرسانی‌های امنیتی و پشتیبانی وابسته است.
در مقایسه اوبونتو و دبیان:

• اوبونتو در Cloud غالباً پیش‌فرض است و Imageهای رسمی با پشتیبانی Canonical دارد.

• دبیان در محیط‌های حساس‌تر و سفارشی‌سازی عمیق محبوب است.

10) مستندات و جامعه توسعه‌دهندگان

Documentation و Community در یادگیری، حل مشکلات و توسعه نقش حیاتی دارد:

• دبیان Wiki و Mailing List بسیار فنی و عمیق است.

• اوبونتو Documentation و AskUbuntu محیط کاربرمحورتر دارد.

در مقایسه اوبونتو و دبیان، هر دو جامعه فعال دارند اما سبک پشتیبانی متفاوت است: جامعه تخصصی در مقابل جامعه کاربرمحور.

11) پشتیبانی رسمی و Enterprise Support

برای سازمان‌ها و تیم‌های Enterprise، پشتیبانی رسمی معیار تعیین‌کننده است:

• دبیان پشتیبانی رسمی تجاری ندارد و بر جامعه تکیه می‌کند.

• اوبونتو با Canonical امکان قراردادهای پشتیبانی، SLA، Extended Security Maintenance و Livepatch ارائه می‌دهد.

در نتیجه، در مقایسه اوبونتو و دبیان اگر نیاز سازمانی به مستندسازی رسمی، پشتیبانی ۲۴/۷ و تضمین امنیت وجود دارد، اوبونتو LTS معمولاً انتخاب استاندارد است.

کدام برای شما بهتر است؟

پس از مقایسه اوبونتو و دبیان در معیارهایی مانند پایداری، امنیت، مخازن، چرخه انتشار و پشتیبانی، نتیجه روشن است: هیچ پاسخ واحدی برای همه وجود ندارد. انتخاب توزیع به ماهیت کار، حساسیت سرویس و الگوی توسعه بستگی دارد. در ادامه، براساس نقش و نیاز کاربران یک جمع‌بندی کاربردی ارائه شده است.

مدیر سیستم (System Administrator)

اگر مسئولیت شما حفظ پایداری سرویس‌ها، دیتابیس‌های حیاتی یا زیرساخت‌های داخلی سازمان است؛

• Debian Stable در سناریوهای Production بسیار قابل اعتماد است.
  چرخه انتشار محافظه‌کارانه، تست‌های طولانی‌مدت و حداقل تغییرات ناگهانی باعث می‌شود ریسک مهاجرت و به‌روزرسانی پایین باشد.

اگر به Livepatch، ابزارهای مدیریت مرکزی و پشتیبانی ۲۴/۷ نیاز دارید؛

• Ubuntu LTS انتخاب منطقی است، به‌خصوص در محیط‌های enterprise.

توسعه‌دهنده (Developer)

در مقایسه اوبونتو و دبیان برای توسعه‌دهندگان نرم‌افزار، سرعت دسترسی به ابزارهای جدید اهمیت بیشتری دارد:

• Ubuntu LTS به‌دلیل بسته‌های به‌روز، PPAها، Snap و سازگاری بالاتر با ابزارهای DevOps و زبان‌های جدید، کارآمدتر است.
  راه‌اندازی Python, Go, Node.js، Docker و Kubernetes روی اوبونتو ساده‌تر و مدرن‌تر است.

اگر تمرکز شما روی توسعه پروژه‌های بسیار پایدار، CI/CD در محیط‌های داخلی و تطابق کامل با Debian Policy است؛

• Debian Testing نیز گزینه مناسبی است با ریسک کمتر نسبت به Unstable.

کاربر دسکتاپ (Desktop User)

برای کاربران دسکتاپ، تجربه کاربری، نصب درایورها و کارکرد بدون دردسر اهمیت دارد.
در مقایسه اوبونتو و دبیان:

• Ubuntu Desktop با GNOME، نصب درایور خودکار، پشتیبانی از GPU، codecها و ابزارهای متعدد گرافیکی، تجربه ساده‌تری ارائه می‌دهد.
  برای لپ‌تاپ‌ها و کاربران تازه‌کار، اوبونتو بهترین شروع است.

Debian Desktop مناسب افرادی است که تجربه خام‌تر لینوکس را ترجیح می‌دهند، سیستم بدون سرویس‌های اضافه می‌خواهند و با پیکربندی دستی درایورها مشکلی ندارند.

Cloud Engineer

در محیط‌های Cloud مانند AWS، GCP، Azure و OpenStack، انتخاب توزیع به وجود Image رسمی، امنیت و یکپارچگی DevOps وابسته است.
در مقایسه اوبونتو و دبیان:

• Ubuntu LTS استاندارد de facto در Cloud محسوب می‌شود.
  Imageهای رسمی، سازگاری عالی با Kubernetes، Helm، Terraform و ابزارهای Cloud-native، آن را انتخاب پیش‌فرض بسیاری از پلتفرم‌ها کرده است.

دبیان در Cloud برای سناریوهای سفارشی‌شده، hardened environment‌ها، و زمانی که کنترل کامل روی نسخه‌ها و سیاست‌های امنیتی نیاز دارید مناسب است.

سازمان‌هایی با SLA مشخص (Enterprise)

در سازمان‌های بزرگ، انتخاب توزیع صرفاً یک انتخاب فنی نیست؛ شامل SLA، پشتیبانی رسمی، امنیت طولانی‌مدت و انطباق با استانداردهای امنیتی است.
در مقایسه اوبونتو و دبیان:

• برای SLA، Extended Security Maintenance، Livepatch و قراردادهای پشتیبانی، Ubuntu LTS + Canonical Support پیشنهاد می‌شود.

Debian برای سازمان‌هایی مناسب است که تیم DevOps بسیار قوی دارند، استقلال کامل از شرکت‌های خارجی می‌خواهند و راهبرد آنها بر مبنای نرم‌افزار آزاد است.

نتیجه‌گیری

در مقایسه اوبونتو و دبیان نقطه مشترک هر دو توزیع، ریشه واحد آنها در اکوسیستم لینوکس و نقش مؤثرشان در توسعه ابزارهای متن‌باز است. با وجود این‌که اوبونتو از دبیان منشأ گرفته، اما تفاوت‌های عملی آنها در چرخه انتشار، پشتیبانی امنیتی، سیاست بسته‌ها و تجربه کاربری، دو مسیر کاملاً متمایز برای استفاده در سرور، دسکتاپ و فضای Cloud ایجاد کرده است.

دبیان با ساختار سه‌مرحله‌ای انتشار (Unstable، Testing، Stable)، آزمایش گسترده و پایبندی به سیاست‌های نرم‌افزار آزاد، انتخابی مناسب برای سیستم‌هایی است که ثبات بلندمدت و کاهش ریسک در آنها اهمیت حیاتی دارد. در سناریوهای Production، سرورهایی که بارکاری حساس دارند، دیتابیس‌های حیاتی و زیرساخت‌هایی که قرار نیست به‌صورت مداوم تغییر کنند، دبیان به‌عنوان پایه‌ای قابل اعتماد شناخته می‌شود. جامعه گسترده و فرآیند تصمیم‌گیری غیرتجاری نیز باعث شده اعتماد به مسیر توسعه آن مستقل از سیاست‌های بازار شکل بگیرد.

از سوی دیگر، اوبونتو بر مبنای دسترسی سریع‌تر به فناوری‌های جدید، پشتیبانی رسمی از سوی Canonical و چرخه انتشار قابل‌پیش‌بینی طراحی شده است. نسخه‌های LTS هر دو سال یک‌بار منتشر می‌شوند و ۵ سال پشتیبانی دریافت می‌کنند، که این مدل برای سازمان‌هایی که SLA مشخص، مدیریت ریسک کنترل‌شده و قرارداد پشتیبانی نیاز دارند بسیار ارزشمند است. علاوه بر این، سهولت نصب درایورها، مستندات جامع و اکوسیستم غنی PPA و Snap باعث شده اوبونتو انتخاب پیش‌فرض برای توسعه‌دهندگان، محیط‌های DevOps، ابزارهای Cloud-native و اجرای Kubernetes در مقیاس سازمانی باشد.

نتیجه این است که مقایسه اوبونتو و دبیان را باید بر مبنای نیاز واقعی نه صرفاً براساس محبوبیت یا نظر جامعه انجام داد:

• اگر اولویت اصلی شما پایداری است و پروژه با چرخه انتشار آهسته بهتر عمل می‌کند، Debian Stable پاسخ قابل‌اعتماد‌تری ارائه می‌دهد.

• اگر نوآوری، دسترسی به بسته‌های جدید، یکپارچگی با Cloud و پشتیبانی رسمی برای شما مهم‌تر است، Ubuntu LTS گزینه بهینه است.

• اگر تیمی توانمند در DevOps دارید و می‌خواهید با حفظ کنترل کامل، از Testing برای توسعه استفاده کنید، Debian Testing انتخاب مناسبی میان پایدار و به‌روزرسان است.

در نقطه پایانی، می‌توان تصمیم‌گیری را در یک جمله خلاصه کرد:انتخاب شما باید براساس پایداری در برابر به‌روز بودن باشد.
هر پروژه، بسته به حساسیت زیرساخت، مدل توسعه و سیاست‌های سازمانی، در یکی از این دو محور جای می‌گیرد. شناخت این محور، پاسخ نهایی به انتخاب بین دبیان و اوبونتو را برای شما روشن می‌کند.

همچنین در یک نگاه بلندمدت، مسیر تکنولوژیک و آینده پروژه‌ها عامل مهمی در مقایسه اوبونتو و دبیان محسوب می‌شود. بسیاری از فناوری‌های نوین مانند Kubernetes، کانتینری‌سازی، معماری Cloud-Native، ابزارهای DevOps و پلتفرم‌های هوش مصنوعی با سرعت بالایی در حال تکامل هستند و نیاز به نسخه‌های جدید کتابخانه‌ها، کرنل و ابزارهای زیرساختی دارند. در این سناریو، اوبونتو با چرخه انتشار سریع‌تر و اکوسیستم Glue-Tools مناسب‌تر است. در مقابل، حوزه‌هایی مانند زیرساخت‌های بانکی، خدمات دولتی، سیستم‌های صنعتی، و تجهیزات شبکه که پیچیدگی عملیاتی و هزینه Downtime بالایی دارند، به ثبات و تداوم بیشتر وابسته‌اند و دبیان را به انتخاب شرکت‌های بزرگ در این حوزه تبدیل می‌کنند.