مقدمه:

آموزش اوبونتو سرور یکی از مباحث کلیدی برای افرادی است که قصد راه‌اندازی، پیکربندی و مدیریت سرورهای لینوکسی را دارند. اوبونتو به‌عنوان یکی از محبوب‌ترین توزیع‌های لینوکس، به دلیل امنیت بالا، پایداری، و سهولت استفاده، میان کاربران تازه‌کار و حرفه‌ای بسیار پرطرفدار است.

نسخه سرور این سیستم‌عامل، یعنی Ubuntu Server، فاقد رابط گرافیکی بوده و برای مصرف بهینه منابع و عملکرد بهتر طراحی شده است. اوبونتو سرور یک گزینه عالی برای اجرای انواع خدمات از جمله وب‌سرورها، سرورهای پایگاه داده، سرور فایل و زیرساخت‌های ابری به شمار می‌رود.

آموزش اوبونتو سرور به شما این امکان را می‌دهد تا با نحوه نصب، مدیریت کاربرها، پیکربندی شبکه، نصب سرویس‌ها و تأمین امنیت سرور آشنا شوید. این سیستم‌عامل متن‌باز، به دلیل پشتیبانی قوی جامعه توسعه‌دهندگان، انتخابی مطمئن برای محیط‌های تولیدی و حرفه‌ای محسوب می‌شود.

آموزش اوبونتو سرور راهنمایی جامع برای نصب، پیکربندی و مدیریت Ubuntu Server با هدف راه‌اندازی وب‌سرورها، پایگاه‌های داده و سرویس‌های ابری در محیطی امن و پایدار است.

سرور لینوکس Ubuntu چیست؟

آموزش اوبونتو سرور برای کاربرانی که قصد راه‌اندازی و مدیریت سرورهای لینوکسی را دارند، یک گام ضروری محسوب می‌شود. Ubuntu Server یک توزیع لینوکس رایگان و منبع باز است که به‌طور خاص برای استفاده در محیط‌های سرور توسعه داده شده و برخلاف نسخه دسکتاپ، فاقد رابط گرافیکی است. تمرکز اصلی این نسخه، بر بهره‌وری بالا، امنیت و اجرای سریع دستورات در محیط خط فرمان است.

Ubuntu Server به‌دلیل پایداری و انعطاف‌پذیری بالا، گزینه‌ای ایده‌آل برای انواع کاربردها از جمله وب‌سرورها، سرورهای پایگاه داده، سرور فایل، سرورهای ابری، ایمیل و سایر خدمات شبکه‌ای به شمار می‌رود. سازمان‌ها و شرکت‌هایی که به‌دنبال زیرساختی امن، سریع و قابل اعتماد هستند، به‌طور گسترده از این نسخه استفاده می‌کنند.

آموزش اوبونتو سرور شامل معرفی Ubuntu Server، کاربردها، مزایا و دلایل انتخاب آن برای راه‌اندازی سرورهای لینوکسی امن و پایدار در سازمان‌ها و پروژه‌های حرفه‌ای است.

ویژگی‌های سرور اوبونتو

سرور اوبونتو (Ubuntu Server) دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است که آن را به یک گزینه عالی برای راه‌اندازی و مدیریت انواع سرورها در محیط‌های مختلف تبدیل می‌کند.

مقاله مرتبط: آموزش نصب و حذف نرم‌افزار در لینوکس اوبونتو (۰ تا ۱۰۰ کامل)

پایداری و قابلیت اطمینان بالا

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های سرور اوبونتو، پایداری و قابلیت اطمینان بالای آن است. این توزیع از یک هسته لینوکس امن و پایدار بهره می‌برد و به صورت منظم به روزرسانی‌های امنیتی را دریافت می‌کند. این امر باعث می‌شود تا سرورهای اوبونتو در برابر آسیب‌پذیری‌ها و حملات احتمالی مقاوم باشند.

آموزش اوبونتو سرور تنها به نصب و راه‌اندازی محدود نمی‌شود، بلکه شامل آشنایی با ویژگی‌ها و مزایای کلیدی آن نیز هست. یکی از مهم‌ترین مزایای Ubuntu Server، پشتیبانی طولانی‌مدت یا LTS است. نسخه‌های LTS هر دو سال یک‌بار منتشر شده و تا 5 سال پشتیبانی امنیتی و به‌روزرسانی دریافت می‌کنند. این ویژگی برای سازمان‌ها و شرکت‌هایی که به یک محیط پایدار، امن و بدون نیاز به ارتقاهای مکرر نیاز دارند، بسیار ایده‌آل است.

از دیگر ویژگی‌های برجسته که در مسیر آموزش اوبونتو سرور باید به آن توجه کرد، انعطاف‌پذیری بالا در سفارشی‌سازی است. کاربران می‌توانند بسته‌ها و سرویس‌ها را دقیقاً بر اساس نیازهای خود نصب و تنظیم کنند.

Ubuntu Server همچنین به یک انبار نرم‌افزاری بسیار غنی دسترسی دارد که شامل هزاران نرم‌افزار متن‌باز و رایگان است. این موضوع باعث می‌شود نصب و پیکربندی سرویس‌هایی مانند Apache، Nginx، MySQL، Samba و بسیاری دیگر به‌راحتی انجام شود.

یکی دیگر از نقاط قوت اوبونتو، جامعه توسعه‌دهندگان فعال آن است. این جامعه پویا همواره در حال به‌روزرسانی، پشتیبانی و توسعه ویژگی‌های جدید است که کار با این سیستم‌عامل را برای مدیران سیستم ساده‌تر و مطمئن‌تر می‌کند.

در نهایت، اوبونتو سرور از انواع سخت‌افزارها و محیط‌ها از جمله سرورهای فیزیکی، ماشین‌های مجازی و پلتفرم‌های ابری به‌طور کامل پشتیبانی می‌کند. این تنوع بالا، انعطاف بیشتری برای استقرار در زیرساخت‌های متنوع فراهم می‌آورد.

چگونه سرور اوبونتو را به روز نگه داریم؟

جامعه توسعه‌دهندگان سرور اوبونتو به طور پیوسته به‌روزرسانی‌های مهم و امنیتی را برای اوبونتو، برنامه‌ها یا سرویس‌های نصب شده منتشر می‌کنند. ادمین‌ها باید به صورت هفتگی با استفاده از دستورات زیر، به‌روزرسانی‌ها را بررسی و نصب نمایند:

sudo apt update

sudo apt full-upgrade

 

بعد از به‌روزرسانی، کاربران می‌توانند با استفاده از دستور زیر، بسته‌های باقیمانده را که اوبونتو دیگر نیازی به آنها ندارد، حذف کنند:

sudo apt autoremove

 

چگونه SSH را در سرور اوبونتو فعال و ایمن کنیم؟

SSH روش اصلی دسترسی و مدیریت از راه دور برای سرور اوبونتو است. امروزه با افزایش تهدیدات امنیتی در فضای آنلاین، داشتن یک ارتباط امن و رمزگذاری شده برای دسترسی از راه دور به سرورها امری ضروری است. SSH یکی از ابزارهای قدرتمند برای برقراری ارتباط امن با سرورهای لینوکس مانند اوبونتو است. SSH در سرور اوبونتو از قبل نصب شده است. اما برای اطمینان، می‌توانید با اجرای دستور زیر آن را نصب کنید:

sudo apt update

sudo apt-get install openssh-server

 

در مسیر آموزش اوبونتو سرور، آشنایی با اقدامات امنیتی پایه یکی از مهم‌ترین گام‌ها برای حفاظت از سیستم است. در ادامه به چند روش کلیدی برای افزایش امنیت سرور اوبونتو اشاره می‌کنیم:

تغییر پورت پیش‌فرض SSH
پورت پیش‌فرض SSH عدد ۲۲ است، اما برای افزایش امنیت سرور بهتر است این پورت به عددی متفاوت تغییر داده شود. این کار باعث کاهش احتمال حملات خودکار و دسترسی‌های ناخواسته به سرور می‌شود.برای مطالعه بیشتر میتوانید به مستندات رسمی Ubuntu درباره SSH مراجعه کنید

غیرفعال کردن ورود root از طریق SSH
در آموزش اوبونتو سرور، یکی از توصیه‌های مهم غیرفعال کردن دسترسی مستقیم کاربر root از طریق SSH است. این اقدام باعث می‌شود فقط کاربران عادی با سطح دسترسی محدود بتوانند به سیستم وارد شوند و در صورت نیاز، دسترسی‌های مدیریتی دریافت کنند.

فعال کردن پروتکل‌های امن SSH
برای اطمینان از امنیت ارتباطات در سطح SSH، استفاده از پروتکل‌های امن اهمیت دارد. تنظیم SSH برای استفاده از نسخه‌های امن‌تر مانند پروتکل ۲ یکی از اقدامات ضروری است.

بررسی منظم فعالیت‌های SSH
نظارت دوره‌ای بر گزارش‌های سیستم و بررسی لاگ‌های مربوط به ورود و خروج کاربران از طریق SSH، کمک می‌کند تا هرگونه فعالیت مشکوک سریعاً شناسایی شود.

نصب و فعال‌سازی فایروال در سرور اوبونتو
در ادامه آموزش اوبونتو سرور، به اهمیت فایروال می‌رسیم. راه‌اندازی یک فایروال یکی از ابتدایی‌ترین و در عین حال حیاتی‌ترین اقداماتی است که برای محافظت از سرور انجام می‌شود. فایروال UFW به‌عنوان ابزار پیش‌فرض در اوبونتو، به شما این امکان را می‌دهد که دسترسی به سرویس‌ها را بر اساس قوانین مشخص کنترل کنید. با فعال‌سازی فایروال، می‌توان ترافیک ناخواسته را فیلتر کرد و فقط پورت‌های مورد نظر را باز نگه داشت.

sudo apt-get install ufw

sudo ufw enable

 

پس از نصب، باید UFW را فعال کنید. برای این کار، دستور زیر را اجرا کنید:

در حالت پیش‌فرض، UFW همه ترافیک را مسدود می‌کند. بنابراین، باید قوانینی را برای اجازه دادن به ترافیک مورد نظر اضافه کنید. برای مثال، برای اجازه دادن به ترافیک SSH می‌توانید دستور زیر را اجرا کنید:

sudo ufw allow ssh

 

برای بررسی وضعیت فایروال و قوانین فعلی، می‌توانید از دستورات زیر استفاده کنید:

sudo ufw status verbose

sudo ufw status numbered

 

اگر به هر دلیلی نیاز داشتید فایروال را موقتاً غیرفعال کنید، می‌توانید از دستور sudo ufw disable استفاده کنید. برای فعال کردن دوباره آن باید دستور sudo ufw enable را اجرا کنید.

فعال کردن کاربر روت (Root) در سرور اوبونتو

فعال کردن کاربر روت (Root) در سرور اوبونتو یک موضوع بحث‌‌برانگیز در زمینه امنیت است. به صورت پیش‌فرض، دسترسی روت در اوبونتو غیرفعال است و به جای آن از کاربر سودو (sudo) استفاده می‌شود. این رویکرد به دلیل اینکه کاربر روت دسترسی نامحدود به سیستم دارد و هرگونه خطای انسانی می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری داشته باشد، از نظر امنیتی بهتر است. با این حال، در برخی موارد خاص، ممکن است نیاز باشد تا کاربر روت فعال شود. برای فعال کردن کاربر روت، ابتدا باید یک رمز عبور برای کاربر روت تنظیم کنید. برای این کار باید از دستور sudo passwd root استفاده کنید و رمز عبور دلخواه خود را وارد نمایید. برای امکان ورود به سیستم با کاربر روت از طریق SSH، باید فایل تنظیمات SSH را ویرایش کنید. با یک ویرایشگر متن، فایل etc/ssh/sshd_config را باز کنید و گزینه PermitRootLogin را به “yes” تغییر دهید. سپس سرویس SSH را با دستور sudo systemctl restart sshd راه‌اندازی مجدد کنید.

پیکربندی تنظیمات شبکه در سرور اوبونتو

پیکربندی تنظیمات شبکه در سرور اوبونتو یکی از مهم‌ترین مراحل در راه‌اندازی و مدیریت یک سرور است. این تنظیمات شامل آدرس IP، آدرس Default Gateway، سرور DNS و سایر پارامترهای شبکه می‌شود که باید به درستی پیکربندی شوند تا ارتباط شبکه و سرور به درستی برقرار شود. برای مشاهده تنظیمات شبکه در سرور اوبونتو، می‌توانید از چند روش استفاده کنید:

• استفاده از دستور ip addr show: این دستور لیستی از تمام رابط‌های شبکه و آدرس‌های IP مرتبط با آن‌ها را نمایش می‌دهد. خروجی این دستور شامل رابط‌های فیزیکی مانند eth0 و رابط‌های مجازی مانند Loopback است.
• استفاده از دستور hostname -I: این دستور فقط آدرس‌های IP با رابط‌های فعال را نمایش می‌دهد.
• استفاده از دستور ip route show: این دستور اطلاعات مربوط به جدول مسیریابی سیستم را نمایش می‌دهد.